คาเรโอกะ

เห็นเก๊าะชายมัน อยากมัน ตอนไปคาราโอเกะ ก็ทำให้นึกถึงตัวเอง จะว่าไปตอนนี้ไม่ว่าจะเพื่อนไทยเพื่อนฝาหรั่ง มันรู้หมดเลยแฮะว่าเราชอบร้องคาราโอเกะ

สมัยอยู่ Pitt ก็ไปร้องกับ Matt ทุกพฤหัสฯ จริง ๆ มันเป็นบาร์+ร้านอาหารอิตาลีธรรมดานั่นแหละ เพียงแต่ทุกพฤหัสก็จะเป็น Karaoke night ซึ่งเค้าก็จะมีชุดร้องเพลงคาราโอเกะมาตั้งในร้านนั่นแหละ แล้วก็มี DJ ร้องเพลงคาราโอเกะฝรั่งเนี่ย อย่าร้องดี เพราะร้องดี มันไม่สนุกอ่ะ ดีจัดก็น่าเบื่อ สู้ร้องไม่ดีนะ คนชอบ เหอๆๆ จำได้ว่าช่วงก่อนกลับเค้ามีประกวดคาราโอเกะด้วย เสียดาย matt ย้ายออกไปอยู่ที่ hershey แล้วเราก็อยู่ในช่วงเตรียมตัวกลับบ้าน ไม่งั้นก็คงมีขึ้นเวทีกันมั่งแหละ เหอๆๆ

พอย้ายมาอยู่ที่นี่ ไม่มีเลยครับ เหมือนคนเป็นอัมพาตยังไงไม่รู้ พอกลับไปบ้านทีก็ระเบิดออก แต่ก็ยังไม่ค่อยจุใจ เพราะได้ไปแค่สองทีเอง ไปกับคณะ TCDC ครั้งนึง แล้วก็ไปกับพวกที่ มทส. (ไอ้แอน ไอ้นุชอ้วน ไอ้นุชผอม แล้วก็ไอ้นุ่น) ครั้งนึง เสียดายคณะ TCDC ที่วางแผนว่าจะไปกันอีกรอบ แต่ก็ไม่ได้ไป ส่วนคณะที่มทส. ดันโทรมาชวนผิดวัน เป็นวันที่เรากำลังกลับพิจิตรไปจัดข้าวของอ่ะดิ

เพลงประจำกลุ่ม…

“อย่าแพ้เค้านะ เอ้อ! เค้านะ เอ้อ! เพราะฉันเชียร์อยู่ เอ้อ! อยู่ เอ้อ! เค้ารักก็ลองดู เอ้อ! ลองดู เอ้อ!…” ครั้งล่าสุดที่ไปร้องมากับพวกไอ้แอนนั้น นอกจากจะตะโกนจนเสียงไม่มีแล้ว ร้องเสร็จต้องหาอะไรกินต่อเลย เพราะมันใช้พลังงานเยอะมาก ฮ่าๆๆๆ จะว่าไปร้องเพลงนี้ระหว่างสมัยนี้กับสมัยนั้นก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่นะ เพียงแต่ว่าถ้าได้ห้องที่มันมิดชิดกว่านี้นะ… ฮึ่ม ฮ่าๆๆๆ

รูปที่ไปร้องกันมาล่าสุด http://picasaweb.google.com/songphan/SUTKaraokeDay2006